වාරුනිකා 03 කොටස
( කියවලා කොමෙන්ට් කරලා සෙයාර් කරලා සප් එකක් දෙන්න)
ශාලිකා ගේ කෝල් එක ඉවර වුනාම වරුණි කල්පනා කරන්න ගත්තේ ශාලිකා කියපු කෝච්චියේ සිද්දිය. මේක මීට කාලෙකට කලින් සිද්ද උන දෙයක් උනත් මතක් වෙද්දී තාමත් කිම්බ වෙට් වෙනවා ඉබේම. ඒ ගැන කල්පනා කරන ගමන් ඇඳේ හාන්සි වුනා අද වෙච්ච සිද්දියත් මනසේ හොල්මන් කරද්දී.ඒ වෙද්දී වෙලාව 6 පහුවෙලා නිසා කාමරේ ලයිට් එක දාල තිබුනේ. එහෙමම ඇස් දෙක පියාගෙන වරුණි හිතින් අතීතේ දවසකට ගියේ ඒ වෙද්දී මුළු ඇඟම රත් වේගෙන එනවා වගේ හැගීම් සමුදායක් හිත අස්සේ තෙරපෙන්න ගත්ත නිසා.
*************
වරක් ඈ කොළඹ සිට ගාල්ල බලා යන දුම්රියක සිදුවූ එක් අහඹු සිදුවීමක් සිහියට නැගෙන්නට විය. ඒ 2015 දී පමණ අවුරුදු නිවාඩු වට ගමේ යාමට සිකුරාදා ලේක්චස් අවසන් වී ඈ කොටුවට පැමිණියේ ලංගම බසයක් අල්ලාගැනීමට වුවත්, එදින පස් වරු 3.30 ට ඇති බස් රථය කලින්ම පිටත් වී තිබුණි. ඒ අවුරුදු නිවාඩු වට ගමට යන බොහෝ දෙනාගෙන් රථ පිරී ගොස් තිබු නිසාය. එදා ඇය 4.30ට තිබු මාතර බලා යන රුහුණු කුමාරි දුම්රියට ගොඩ වුනි. 113 km යමට ලංකාවේ කෝච්චි බොහොවෙලාවක් ගනී. ඉදගෙන යාමට අවශ්‍ය නිසා 2 nd class ටිකට් එකක් ගැනීම ඇගේ පුරුද්ද විය. කෝච්චිය අලුත්ගම දුම්රිය ස්ථානය නැවත්තුවට පස්සේ දෙවන පන්තියේ දුම්රිය අසුන් එකිනෙක හිස් විය ඉතිරි උනේ නිදාගෙන ගිය පිරිසක් පමණක් සිටියා මතකය.
ඉතිං එදා කෝච්චියේ ජනේලයෙන් කෙමෙන් රාත්‍රිය උදා වන අයුරු බලා සිටියාද මතකය. එකවරම ඇයට ඉදිරි පස අසුනේ පුද්ගලයෙක් පැමිණ වැඩිවනවා වෙනුවට ඇදවැටුණි. මිනිහ බීමතින් මත් වෙලා ඉන්න බව වටහා ගන්නට වැඩි වෙලාවක් ගියේ නැත්තේ දැනුන මත් පැන් ගන්දය නිසා.
මිනිහ වාඩි වෙලා ටික දුරක් යද්දී සැරින් සැරේ වරුණි දිහා බලනවා. වැඩිපුරම බලන්නේ පපුව දිහා කියලා තේරුණ නිසා වරුණි ජනේලෙන් එලියේ කළුවර දිහා බලාගෙන කල්පනා කරන්න වුනා. වරුණිගේ පිරි පුන් පයෝදාර දිහා ඕනෑම කෙනෙක් ගේ ඇහැ යන එක සාමන්‍ය දෙයක් වෙලා තිබුනේ ඒ වෙද්දී. ඒකට උඩින් අකමැත්තක් පෙන්නුවට යටි හිතින් වරුණි ඒ බැල්මට ආශා කරා ඕනම කෙනෙක් බලද්දී. ඒ මොන හේතුවක් නිසාද කියලා වරුණිට තේරුමක් තිබුනේ නෑ. මොකද ඒ වෙද්දී පිරිමි පහසක් ලබල නොතිබුන නිසා. ඒ උනත් යාලුවෝ එක්ක වල් පත්තර බලන්න, කතා කියවන්න පුරුදු වෙලා හිටියේ ඒ වෙද්දී.
අහුන්ගල්ල දුම්රිය ස්ථානයෙන් ඊට එහා පැත්තේ වාඩි වෙලා හිටපු දෙන්නත් බැහැල ගියාට පස්සේ වරුණිගේ හිතට පොඩි බයකුත් නොදැනුනා නෙමේ බීපු මනුස්සයෙක් ඉස්සරහ මේ විදියට තනියම යන්න. එතනින් නැගිටලා යන්න කියලා කීප වතාවක් හිතුවත් ඒ අදහස ක්‍රියාත්මක කරන්න හිත දුන්නේ නෑ ඒ වෙලේ. එහෙම කල්පනා කර කර ඉන්න අතරේ අර මනුස්සය ඇහුව,
“ඔයාල ළමයා කොහේ යන ගමන්ද?”
“ගෙදර යන ගමන්” ටික වෙලාවකට පසු ඔහු නැවත හඬ අවදි කරන්නට විය.
“අහ්හ් කොළඹ ද රස්සාව?”
“නෑ මම තාම කැම්පස් අංකල්” තලත් තැනී පොරක් නිසා වරුණි අංකල් කිවා.
“අහ්හ් තව ළමයෙක් නේ මම හිතුවේ නෝනා කෙනෙක් කියලා”
“ඒ මොකෝ ඒ?” ඔහු සිනාසී වරුණිගේ අසුනට බර විය.
“නෝනගේ පපුව දැක්කම නම් එහෙමයි හිතෙන්නේ??”
මිනිහා කිසි ගානක් වත් නැතුව ඒ කියපු කතාවට වරුණිට එක පාරට උන් හිටි තැන අමතක උනා. එතනින් නැගිටලා යන්න හැදුවත් මිනිහා මෙහා පැත්තේ සීට් එකේ වාඩි වෙලා හිටිය නිසා ඒකත් එක සැරේට කරන්න විදියක් තිබුනේ නෑ. ඒ වෙලේ දැනුන ලැජ්ජාවට වඩා කේන්තිය නිසාම,
“පිස්සු ද? අංකල්?? මොනවද මේ කියන කථා?”
“අහ්හ් හරි හරි ලැජ්ජා වෙන්න දෙයක් නැ නෝනේ, හරි නම් ආඩම්බරයි වෙන්න ඕන” වරුණි කිසිත් පැවසුවේ නැත, කොහෙවත් යන මරාලයක් ඇඟට කඩාවැටීම කරුමයක් ලෙස ඈ සිතන්නට විය.
“බය වෙන්න දෙයක් නෑ කවුරුවත් අහගෙන නැ”
“අහකට යන්නකෝ අංකල් මේ පෙට්ටියේ මිනිස්සු ඉන්නවා”
“මම හැමදාම මේ වෙලාවට තමා යන්නේ හැමෝම නිදි”
“ඉතින්”
“මේ වෙලාවට ඉතිං පෙට්ටි තිබුනත් නැති කරගෙන ගියපු අය ඕන තරම් ඉඳල තියෙනවා මේකේ. ඒ නිසා මට නම් ඒ පෙට්ටියෙන් වැඩක් නෑ මට ඕනෑ මේ පෙට්ටිය ??”
“මොකක් ද?”
“වෙන මොකක්ද නෝනේ ඔය සාය අස්සේ තියෙන පෙට්ටිය මිසක්?”
“ඊයා වනචර කතා කියන්න එපා අංකල් එනවා මෙතන පෙට්ටි ගැන කතා කරන්න. ඇයි තමුන්ගේ ගෑනිගේ පෙට්ටිය නැද්ද?”
“ඒවා දැන් පෙට්ටි නෙමේනේ නෝනේ. පෙට්ටගම් වෙලානේ.?”
“තු විතරක් කියන ජරා කතා”
“හිහි මේවා රස කථා නෝනේ රස කථා”
“අනේ මේ පවු නොදී ඉන්නවද?”
“නෝනට කොල්ලෙක් නැද්ද තාම?”
“නෑ ඇයි මොකද? හොයලා දෙන්නද? අහන්නේ?” වරුණි ටිකක් තරහින් ඇහුවා. ඒ මදිවට බක්මහ වැස්ස කලින්ම පටන් අරන් එළියේ හෝ ගාලා වහිනවා. ඒ නිසා නිදන් ඉන්න හැත්ත තවත් හොඳට නිදි අපි කතා කරන සද්දේ වැස්සේ සද්දෙට හේදිලා යනවා වගේ.
151
16
6
1
1
40.5K02:11
“මට පේන විදියට එකෙක් නැතුවට. කීප දෙනෙක්ම සැප දෙනවා වගේ ගෙඩි දෙකට නං?”
“මොනාද මිනිහෝ ඔය කියන කතා. අයිනට වෙනවා මට යන්න මෙතනින්” එහෙම කියලා වරුණි එතනින් නැගිටලා උඩ රාක්කෙ තිබුණු බෑග් එක ගන්න උත්සහ කරද්දී වරුණිගේ පුක ඒ මනුස්සය ගේ මූන ඉස්සරහ තිබුනේ.
ඒ පුක දැක්කම මිනිහගේ වෙරිත් හිදෙන්න තරම් උනා. එදා ඇඳලා හිටිය ස්කර්ට් එක ටිකක් තද නිසා පුක හොදට නෙරලා පිම්බිලා පේනවා. ඒ අවසරයෙන් මිනිහා වරුණිගේ පුකට මුණ ලං කරලා තොල් වලින් කිස් එකක් දුන්නේ කෝච්චියේ සීට් උස නිසා පිටි පස්සේ කාටවත් ඒ දර්ශනේ පේන්නේ නැති නිසා. ඒ වෙලේ පෙට්ටියේ හිටිය ටික දෙනාත් හොදට නින්දේ හිටියේ. මිනිහා එහෙමම වරුණිගේ ඉනෙන් අල්ලලා ආයේ සීට් එකේ වාඩි කරවගත්ත.
“අම්මෝ කෙල්ලේ. උඹගේ පුක තමයි පුක. ආසාවේ බෑ අම්මෝ මිරිකලා ලෙව කන්න හිතෙනවා”
“අනේ අංකල්. විකාර නොකර ඉන්න. මට මෙතනින් යන්න දෙන්නකෝ?”
“පොඩ්ඩක් ඉඳපන් කෙල්ලේ. අපි දෙන්න විතරනේ ඉන්නේ. පොඩි සැපක් ගමු මේ සීතලේ. උඹත් ආස ඇති නේ පැය ගානක් වේලි වේලි ඇවිල්ල මේකේ.” මිනිහගෙන් බේරිල්ලක් නෑ කියල තේරුණ නිසා වරුණි ආයෙම එලිය බලාගෙන එහෙමම හිටියා.
“ඇත්ත කියපන් කෙල්ලේ. උඹට කොල්ලෙක් නැද්ද?”
“ඇත්ත තමා කිව්වේ. තමුසෙට මොකටද ඒක? ඇයි කොල්ලෙක් හොයල දෙන්නද?”
“මොකෝ බැරි මොකෝ බැරි? නෝනට කොල්ලෙකුත් නැත්තම් හොඳ ඉල්ලුමක් තියෙයි ඔන්න”
“ඇයි?”
“ඇයි කියන්නේ නෝනේ පෙට්ටිය එහෙම පැකින් පිට ඇති අයේ සුපිරියටම” වරුණි මුකුත් නොකියා අහක බලාන හිටිය. මොකද මු එන පොට හොඳ නැති නිසා.
“හිහි මොකෝ සද්ද නැත්තේ අපට පිප්පුවට පෙට්ටියත් කැඩිලා හිලත් ලොකු වෙලා ද දන්නෙත් නෑ තියෙන්නේ මෙයාගේ?හැහැ” ඌ නිකන් කින්ඩියට වගේ කිවා.
“මං දන්න පෙට්ටියක් නෑ එක ගිහින් වෙන කාගෙන් හරි අහ ගන්නවා?”
“අපෝ කෙල්ලේ පෙට්ටිය කියන්නේ ඔයාගේ කිම්බට ඔය සාය අස්සේ තියෙන්නේ ත්‍රිකෝණේ වගේ?”
“මම දන්නේ නෑ”
“මෙන්න මේකට” කියාලා ඌ වරුණි ගේ ඔඩොක්කුවේ තිබ්බ බෑග් එක අස්සෙන් අත දාලා කිම්බ ඇල්ලුවේ කෙල්ල හිතන්නත් කලින්, මේ වැඩෙන් වරුණි ගැස්සිලා ගියා. වටපිට බැලුවත් කෝච්චිය ඔහේ මාතර බලා ඇදෙන්නාක් මිස කාටවත් ගානක් වත් නැත.
“අත ගන්නවා අහකට මොනවද ඔය කරන්නේ?” වරුණි වෙවුලන සිහින් හඩින් ඇහුවා. අරුත් කෙල්ලගේ කනට කරලා උත්තර දෙන්න ගත්තා..
“උබේ හුත්ත බෝල අත ගාන්නේ” කියලා ඌ වරුණි ගේ සාය උඩින් උඩට පහලට අතගෑව.. උගේ ගොරෝසු ඇඟිලි වරුණිගේ ලන්කර ගෙන හිටපු දෙපා පළල් කරගැනීමට උත්සහ කරන්නට උනා.
“මම කෑගහනවා අත ගනින් බල්ලා!!!”
“ඉතින් කැගහපන් උබට මයි ලැජ්ජා වෙන්නේ, උන් හිතයි උබ නාකින්ටත් රෙද්ද උස්සන බඩුවක් කියලා ඔන්න මම දන්නේ නෑ” ඒක ඇහුනට පස්සේ වරුණි ගේ කට නිකම්ම වැහුනා... අරූ ට තේරුණා කෙල්ල බය උන කියලා.. ඌ එහෙම්ම ටික වෙලාවක් කෙල්ලට දැනෙන්න අත ගෑවා. වරුණි ගේ රතිවිල කිසිදිනෙක පිරිමියෙක් අතින් ඉඳුල් වී නැත.. ඒ නිසා කරදර අස්සේ උවද ඇගේ හුත්තද තෙත් වෙන්නට විය.
“කෙල්ලේ කකුල් දෙක පොඩ්ඩක් ඈත් කරපංකෝ බං” වරුණි එය නෑසුනා සේ සිටින්නට විය. ඌ තම අත පසෙකට ඇදගන්න ට විය. වරුණි සිතුවේ සියල්ල අවසන් උනා කියයි. නමුත් එය එසේ නොවිය. ඔහු ඕනෑ කමින් වට පිට බලා කිසිවෙකුත් අප දෙස නෙත් යොමා නැති බව සැක හැර දැනගෙන කෙල්ලගේ කරවටින් අතක් දමා දකුණු තනේ සොෆ්ට් එකට අත ගාලා එක පාරටම තදට මිරිකන්න ගත්තා.. වරුණි මේක ඉවසන්න බැරුව ඇඹරෙන්න උනා. අරූ කෙල්ලගේ කණට කොදුරන්නට උනා.
“මොකෝ ඇඹරෙන්නේ තොට මෝල් වෙලාද හුත්ති?” අරූ දිගටම තන දෙක මාරුවෙන් මාරුවට හුරතල් කරමින් අසයි.
“නෑ”
“එහෙනම් ඇඹරෙන්නේ? මීට කලින් කවුරුවත් මෙහෙම සැප අරන් නැද්ද තොගෙන්?”
“නෑ” වරුණි ගේ අංගපසගද රළු සැපට පිස්සු වැටි ඇත. ඈ ඌ ට උත්තර බැන්දේ ඒ නිසා බව දෙදෙනාම දනී.
“අහ්හ් එකනේ මේ හිහි හිටපන්කෝ මම උබට හොඳට පුරුදු කරලා ගන්න!!”
“අනේ එපා!!! ප්ලීස් ඕක නවත්තන්න”
“උබ ඔහොම කීවට ඇඟ නම් කියන්නේ හා කියලා හිහි පෙන්නේ නැද්ද ගෙඩි දෙක උල් වෙලා තියන හැටි”
“ඒ නිකං සීතලට”
“මම දන්නේ නැද්ද මෝල් තන දෙකක් අදුරගන්න හිහි” මූ ගානක් වත් නැතුව වරුණි ගේ බ්ලවුස් එක උස්සලා එලාස්ටික් සාය අස්සෙන් අත දාගත්තා. එකරලා පැන්ටිය උඩින් හුත්ත අතගාන්න උනා.
“හෙහේ උබට හොඳට ගිහිල්ලා තියෙන්නේ ජංගියත් තෙත් වෙලා බෝල” වරුණි දත් මිටි කාගෙන රළු ඇඟිලි වල පහස විඳි.
“මම කියන්නම් අපි ජංගිය ගලවමු?”
“බෑ බැ ඔහොට පිස්සුද?”
“බැරිමෝකෝ කෝ ඉඳපන්” කියලා මොහොතින් අරූ කෙල්ලගේ ජංගිය දනිහ තෙක් ගැලෙව්වා...එකරලා කකුල් දෙකෙනුත් පන්නලා අතට අරන්න ඉම්බා..
“අමමෝ උබේ වේස හුත්තේ ගද නහර කෙලින් වෙනවා බං” කියලා අයෙත් සය අස්සට අත දාගෙන හුතු තොල උඩින් ඇඟිල්ල එහෙ මෙහෙ ගෙනිච්චා එකරලා ඇඟිල්ලක් ඇතුලට දන්නා හදද්දී වරුණි උව නැවැත්තුවා182 36 10 8
37K02:11
“අනේ අංකල් මගේ පෙට්ටිය කැඩිලා නෑ. ඇඟිලි දන්නා එපා”
“අහ්හ් එහෙමද?? යකෝ උබ ඔහොම දීගෙන ඉන්නකොට මට හිතුනේ දැනටමත් හතර පස් දෙනෙක් වත් උබව හෝටල් කාමර වලට ඇදලා ඇති කියලා”
“මම එහෙම කෙල්ලෙක් නෙවේයි අංකල්”
“එහෙම නෙමෙයි බෝල ගෑණු උනාම මේවා කොහොමත් පුරුදුවෙන්න එපැයි”
“දැන් ඇති අනේ ගාල්ලට ලඟයි දැන්”
“උබ විතරක් යවා ගෙන හරි යනවා යයී” කියලා ඌ සිප් එක ඇරලා පොල්ල එලියට ගත්තා අඟල් 6 ක විතර එකක්,
“කෙල්ලේ අතේ පාරක් ගපන්කෝ”
“අනේ”
“අනේ පනේ නෙමයි හුත්ති ඉක්මන් කරපං” කියලා අරු කෙල්ලගේ ඇත අරන් පොල්ල උඩින් තිබ්බා. වෙන කරන්න දෙයක් නැති තැන කෙල්ලත් අතේ ගහන්න ගත්තා.
ටික වෙලාවකින් ඌ කෙල්ලගේ ඔලුවෙන් අල්ලා පයිය ලඟට පාත් කරා,
“ඕක උරපන් වස්තුවේ අම්මෝ උබේ සැප කැරි වේසියෙක් වගේ කෙල්ලේ” වරුණි ට මූ කියන කුණුහරුප නිසා හොඳට ම මෝල් වෙලයි තිබුනේ, කෙල්ලත් දෙපාරක් නොහිතා පොල්ල උරන්න ගත්තා.
“ම්ම්ම්හ්හ් ග්ලෝබ් ග්ල්බ් අහ්හ්හ්” අරු කෙල්ලගේ ඔලුවෙන් අල්ලාගෙන “ඔක් ඔක්” ගාලා සද්දෙට කටේ හුකලා කට පුරවලා කැරි එකක් දුන්නා.
“ඕක කටේ තියන් ඉන්න එපා ගිලපන් බැල්ලි” උගේ කීමට වරුණි බඩු ටික ගිල්ලා.
“ශික් උඹට හුකන්න තිබ්බ නම් මම දන්නවා උබට කරන හැටි”
“ඇයි ඔය කරපුවා මදිද?”
“මදි දත් අහනවා මට උබට කොහොම හරි හුකන්න ඕන කෙල්ලේ”
“පිස්සුද තමුසෙට”
“අම්මෝ උබ නම් වේස බැල්ලියක් වගේ. කැරිම සැපක් දුන්නේ. මෙන්න මගේ නොම්මරේ. ආයේ එන දවසට මට කෝල් එකක් දීපන් කෙල්ලේ. මීට වඩා හොද සැපක් ගමු ආයේ. උබ පෙට්ටිය කඩා ගත්තු ගමන් මම උබව රුම් අදිනවා!!!
වරුණිට ඒ වෙලේ කියන්නේ කරන්නේ මොනාද කියලා තේරුනේ නැතත් මිනිහා දීපු කොළ කෑල්ල අතට අරගත්තා. ඊට පස්සේ ටික වෙලාවකින් මිනිහා පයිය ඇතුලට දාගෙන එතනින් යන්න ගියා.
**************
මේ සිද්දිය එක්ක වරුණි ආයේ පියවි සිහියට එද්දී නොදැනීම අත කිම්බ අතගානවා ඇඟිල්ලකුත් කටේ ඔබාගෙන උරණ ගමන්. ඒ වෙද්දී කිම්බත් හොදටම රත් වෙලා කකුල් දෙකත් පළල් කරගෙන සාය ඉනටම ඉස්සිලා තිබුනේ. වට පිටාව ගැන හාන්කවිසියක් නොදැන වරුණි ඒ වෙලේ තමන්ගේ රස විල ඇඟිල්ලෙන් කලතන ගමන් මැද ඇඟිල්ල හුතු තොල් පළල් කරලා ඇතුලට දාල හෙමින් හෙමින් හුකන්න ගත්තා. හස්බන්ඩ් ලංකාවෙන් යන්න කලිනුත් හරියට පොලු පාරක් කන්න තරම් වෙලාවක් නොතිබුන නිසා කිම්බට ඒ වෙද්දී පයියක පහස තදින්ම දැනිලා තිබුනේ.
විමලසිරි කරපු දේත් එක්ක වල් ආශාවන් එකින් එක ඉස්මතු වෙලා දෝරේ ගලනවා කියලා වරුණිට ඒ වෙලේ හිතුනා. ඒ නිසාම ඇඟිල්ල ගහන වේගේ එන්න එන්න වැඩි වෙන්න ගත්ත නිසා කෙදිරියත් ටික ටික වැඩි වුනා
“අහ්හ්හ්හ්..........හ්ම්ම්ම්ම්ම්ම්..ආඅ......ආ.........ආ........ඔහ්හ්හ්හ්.......ෆක් මී බේබි අහ්හ්හ්හ්....ඉන්න බෑ.......හුකන්නකෝ.......ආ..........ආහ්හ්හ්.........ආඅ .....ආ.........ආ.........අහ්හ්හ්........අහ්හ්හ්...........”
මේ අතර සමන් රාත්‍රී කෑම එකත් අරගෙන ඇවිල්ල විනාඩි දෙක තුනක් වරුණි මිස් කියල කතා කරත් කිසිම සද්දයක් ආවේ නැති නිසා කාමරේ ලයිට් එක දාල නිසා අනිත් පැත්තෙන් ඇවිල්ල ජනේලෙන් බැලුවේ වරුණි මිස් නිදිද කියලා.
ඒත් නොසිතූ මොහොතක නොහිතපු දර්ශනයක් තමා ගේ ඇස් ඉදිරියේ චිත්‍රපටියක දර්ශනයක් වගේ මැවෙද්දී සමන්ගේ පොඩි මනසට කවදාවත් නොදැනුන විදියේ අසාවල් එන්න ගත්තා. පයිය හිරි වැටිලා යන්තම් කෙලින් වෙලා අතේ ගහන්නවත් හරියට නොදන්නා පොඩි එකාට වරුණි කකුල් දෙකත් පළල් කරගෙන හුත්තට ඇඟිල්ල ගහන ගමන් කෙඳිරි ගාන දර්ශනේ නිසා ඉන්න තැනත් අමතක වෙලා තිබුනේ.
වරුණිටත් වට පිටාව ගැන කිසි අවබෝදයක් නැතුව තමන්ගේ වැඩේ නිදහසේ කරගෙන යන නිසා සමන්ට නිදහසේ ඒ දර්ශනේ අත් විදින්න පුළුවන් වුනා. ඒ විදියට විනාඩි දෙක තුනක් යද්දී වරුණිගේ කෙඳිරිය වැඩි වෙලා එක පාරට ගැස්සිලා සැරින් සැරේ පුක උස්සල එහෙමම ඇඳේ හාන්සි උනා කකුල් දෙකත් පළල් කරගෙන. වෙන්නේ මොනාද කියල කිසි අවබෝධයක් නැති සමන් ඒ වෙච්ච දේ එක්ක බය වෙලා එක පාරට ජනෙල ලඟින් හැරෙද්දීම එතන බිත්තියට හේත්තු කරලා තිබුණු ලෑලි වගයක් වැටුනා. කොල්ලා බය වෙච්ච පාර කෙලින්ම ඇවිල්ල නැවතුනේ ගේ දොර කඩ. ඒ සද්දේ නිසා වරුණිත් එක පාරට බය වෙලා ඇඳෙන් නැගිට්ටම තමයි දැක්කේ ජනේලේ ඇරලා නේද කියලා. ඉක්මනට ඇවිල්ල ජනේලෙන් ඔලුව දාල බැලුවේ කවුරු හරි ඉන්නවද කියලා.
ඉක්මනට ජනෙලේ වහල එලියට ආවා. ඉස්සරහට ඇවිල්ල බලන්න මොකද්ද සද්දේ කියලා. සායත් හදාගෙන ඉස්සරහට එද්දී සමන් ඉන්නවා බය වෙලා වගේ බිමත් බලාගෙන. වරුණිටත් ඒ වෙලේ කියන්නේ මොනාද කියල හිතා ගන්න බැරි උනා. අමාරුවෙන් වචන ගැට ගහගෙන සමන් ගෙන් ඇහුවා.
“අහ්හ් මේ සමන් නේ. දැන්ද ආවේ? ඔයා කතා කරෙත් නෑනේ?”
“අහ්හ් නෑ නෑ මිස්... මං. මං මිස්...ට කතා... ක්..රා....”178 39 1
36.3K02:11
“මොකෝ මේ බය වෙලා වගේ?”
එහෙම කියන ගමන් වරුණිගේ ඇස් දෙක ගියේ සමන් ගේ කලිසම දිහාට මොකද කොල්ලගේ කලිසම ඉස්සරහ තෙත් වෙලා වගේ තියෙනවා දැක්කා. ඒ වෙලේ වරුණිට තේරුනා මොකද්ද සිද්ද වෙලා තියෙන්නේ කියලා. ඒත් වෙනසක් පෙනන්නේ නැතුව.
“අනේ එහෙමද? මට පොඩ්ඩක් නින්ද ගියා සමන්. කෝ දෙන්නකෝ ඕක. ඔයා එහෙනම් දැන් යන්න රෑ වෙලා නේ?”
එහෙම කියල වරුණි ලඟට ඇවිල්ල සමන් ගෙන් කෑම එක අර ගත්තම කොල්ල කිව්වා.
“එහෙනම් මිස් මම යන්නම්”
කියලා අනිත් පැත්ත හැරිලා දුවන්න ගත්තා. කොල්ලගේ ඒ reaction එක දැකල වරුණිට නිකංම හිනාවක් ආව. මිනිහා කරපු දේවල් දැකල බය වෙලා වගේ. පව් පොඩි එකා.
**************
එදා සිද්දියෙන් පස්සේ විමලසිරි වැඩිය වරුණි එක්ක මූන දීල කතා කරේ නෑ මිනිහට වැඩේ මාට්ටු කියලා තේරිලා වගේ. වරුණිටත් විමලසිරි එක්ක එහෙම කතා කරන්න හිතක් තිබුනේ නැතත් ෆොටෝස් ගත්ත එක ගැන හිතේ තරහක් නං තිබුනේ නෑ. ඒ සතියෙම අතවශ්‍ය දේකට ඇරෙන්න විමලසිරි වරුණි එක්ක කතාවට ආවේ නෑ. තේ එකත් හදල ඇවිල්ල කියනවා මිසක් බොන්න කියලා. වැඩ ටිකත් අල්ලගන්න ඕන නිසාම වරුණි ඒ සතියම වගේ ඔෆිස් එකේ වැඩවලට හිත යොදවල හිටියේ. සිකුරාදා උදේ ඔෆිස් එකට ආවම Mr.ජයවංශ වරුණිට කිව්වා.
“වරුණි. ඔයාට හෙට මොනාහරි වැඩක් හරි ගෙදර යන්න හරි හිතාගෙන ඉන්නවද?”
“නෑ සර්. එහෙම මුකුත් විශේෂ වැඩක් නං නෑ”
“හා එහෙනම් හොදයි. මට හදිස්සි වැඩක් කරගන්න ඕනා Monday වෙද්දී මිනිස්ට්‍රි එකට යවන්න. ඒ නිසා හෙට ඔයාට ඇවිල්ල මේ files තුන check කරලා හරි ගස්සල තියන්න පුලුවන්ද?”
“හා සර්. මං කරන්නම්”
“ඔයා තනියම ඉන්න එක හොද නෑනේ. මං විමලෙටත් කියන්නම් එන්න කියල ඔයා වැඩ ටික ඉවර කරනකන්?”
“කමක් නෑ සර්. මට තනියම කරගන්න පුළුවන් වේවි”
“එහෙම හොද නෑනේ. ඔය වගේ ලස්සන කෙල්ලෙක් තනිපංගලමේ සෙනසුරාදා දවසේ මේකේ තියෙන එක. අනික යතුරු තියෙන්නෙත් මිනිහ ළඟ නේ?” ඒ කතාව කිව්වම වරුණිට කියන්න හිතුනා විමලේ ඉන්න එක තමා භයානක කියලා. ඒත් කටට ආපු වචන ටික එහෙමම ගිල ගත්තා.
“හා සර්. එහෙනම් එහෙම කරමු”
“දැන් කොහොමද වැඩ? ශේප් ද ඔයාට?”
“ඔව් සර්. දැන් නං ටික ටික අල්ලගෙන යනවා”
“ඒක හොදයි. ඔය ටික අල්ල ගත්තම ඔයාට කැලේ ඇතුලේ එහෙම යන්න වෙනවා ගස් වල තොර තුරු රැස් කරලා ඒවා ලේඛන ගත කරන්න”
“කැලේ ඇතුලේ එහෙම අවුලක් නැද්ද සර්?”
“නෑ නෑ. අපේ රක්ෂිතේ ආරක්‍ෂිත කලාපේ විතරයි. අනික විමලේ එක්ක නේ යන්නේ. මිනිහා පුරුදු කාරය කැලේ වැඩවලට”
“හා සර්. යන්න ඕන දවස කියනන් සර්. මං යන්නම්”
“හරි. දැනට මේ වැඩ ටික අල්ල ගන්නකො. අපි තව සතියක් දෙකක් ගියාම බලමු ඒ වැඩේ?”
“හරි සර්”
ඒ කතාව ඉවර වෙලා සර් විමලසිරිට කතා කරලා කිව්වා හෙට ඔෆිස් එකට ඇවිල්ල වරුණිට උදව් කරන්න කියලා. සර් ගියාට පස්සේ වරුණි කල්පනා කරන්න ගත්තේ විමලේ එක්ක කැලේ ගිහින් මොන වයින් මොනා වේවිද දන්නේ නෑ කියලා. ඒ නිසා මිනිහව පොඩ්ඩක් ශේප් එකෙත් තියාගන්න වෙනවා කියලා වරුණි හිතා ගත්තා.
මොනා උනත් මෙහෙ ඉන්නකං මිනිහ එක්කනේ හැම වැඩක්ම කරන්න වෙන්නේ. ඒ නිසා සර් නැති වෙලාවක් බලල කතාවට අල්ල ගන්නවා කියා හිතා ගත්තා.
**************
දවල්ට කෑම එක අරගෙන ගොඩක් වෙලාවට සිරියා තමා ඔෆිස් එකට එන්නේ. ඒ උනාට අද සමන් ඇවිල්ල තිබුනා කෑම එකත් අරගෙන. පහු ගිය දවස් ටිකේම සමන් හවසට කෑම එක දීල වැඩිය කතා බහ නොකරම යනවා. වරුණි හේතුව දනනවා වුනත් නොදනන්ව වගේ හිටියා. එදා කෑම එක අරගෙන එද්දී ඔෆිස් එකේ හිටියේ විමලසිරි වරුණි විතරයි. සමන් දැකල විමලසිරි ඇහුවා.
“මොකෝ ඉලන්දාරියා මේ පැත්තේ. කෝ උඹලගේ අම්මා?” ඒ වෙලේ තමයි වරුණි ඔලුව උස්සල බැලුවා.
“අම්ම මට මේක වරුණි මිස්ට ගෙනල්ල දෙන්න කිව්වා විමලේ මාමේ”
“මොකෝ සමන්. අද ඔයා ඉස්කෝලේ ගියේ නැද්ද?”
“මේකා ඉතින් ඉස්කෝලෙට වඩා කැලේ නේ මිස් ඉන්නේ?”
“සමන් මම එදත් ඔයාට කිව්වා කැලේ පැනල හරි යන්නේ නෑ කියලා. මේ ඉගෙන ගණන් වයසේ ඉගෙන ගන්න ඕනා”
“මුන් කවද්ද වරුණි මිස් එහෙම දෙයක් කරේ. කොච්චර කිව්වත් කැලේම තමයි. මේකා ගේ අක්කත් ඔහොම නේ. අන්න දැන් ගාමන්ට් රස්සාව කට යනවා?”
“හරි. සමන් මීට පස්සේ හැමදාම හවස මං ඔෆිස් ඉවර වෙලා ආවම එන්න ඕන අපේ ගෙදර. මං පාඩම් වැඩ කියල දෙන්නම්?”
“අනේ මිස්. ඒ වෙලාවට නේ මං සෙල්ලම් කරන්න යන්නේ?”
“නෑ දැන් කලින් සෙල්ලම් කරලා ඉවර වෙලා 6 වෙද්දී එන්න ඕනා කෑම එකත් අරගෙන. 7 වෙනකං පන්ති කරනවා. අම්මටත් මං කියන්නම්?”
එහෙම කිව්වම ඔලුව කස කස කොල්ල විමල්සිරිටත් මොනාද කියලා යන් ගියා.
“ඔය කිව්වට ඕකා එන එකක් නෑ වරුණි මිස්.?”
“බලමුකෝ විමලේ අංකල්. තාම ඉගෙන ගණන් වයසනේ. පව් කොල්ල. අපිට පුළුවන් හරි උදව්වක් කරන්න පුළුවන් නං හොදයි නේ ඉගෙන ගන්න දේකට. අනික අපි ඉගෙන ගත්ත දෙයින් තව කෙනෙක්ට හරි ප්‍රොයෝජනයක් වෙනවනේ?”140 30 
3
36.3K02:11
“ඒක නං එහෙම තමයි.”
“විමලේ අන්කලුත් මෙහෙමද ඉස්කෝලේ ගියේ?”
“ඔව් මිස්. මං ඉතින් ssc වෙනකං තමයි ඉගෙන ගත්තේ. ඊට පස්සේ නං ඉතින් ඉගෙන ගණන් එක නැවතුනා. ඊට පස්සේ ඉතින් එක එක රස්සා වල් තමා කරේ?”
“ඉතින් ඇයි රස්සාවක් තිබිලත් කසාදයක් බැන්දේ නැත්තේ?”
“අනේ ඉතින් මට එහෙමට ලොකු උවමනාවක් තිබුනේ නෑනේ ඒ කාලේ?”
“ඒ මොකෝ ඒ?”
“දන්නේ නැද්ද මිස්. කොලු වයස නේ ඒ කාලේ.?”
“අහ්හ් ඒ කියන්නේ මෙයා හොද හොද සෙල්ලම් දාල වගේ කොල්ල කාලේ?”
“එහෙමත් නෑ මිස්. දන්නේ නැද්ද ඉතින්?”
“ඒ කියන්නේ නැත්තෙත් නෑ?”
එහෙම කිව්වම විමලසිරි හිනා වුනා මිසක් මුකුත් කියන්න ගියේ නෑ. ඒකෙන් වරුණි තේරුම් ගත්තා මිනිහා හොද හොද ජල්ලි අල්ලන්න ඇති කියලා ඒ දවස්වල. ඒ කතාව එක්ක වරුණිට එක පාරට කල්පනා වුනා මොනාහරි කරලා මිනිහගේ ෆෝන් එක අරගෙන එදා ෆොටෝස් ගත්තද නැද්ද කියන එක සැක හැරලා දැනගන්න ඕනා කියලා. ඒකට මායම් 64න් එකෙක් පාවිච්චි කරන්න වෙනවා කියල හිතා ගත්තා ඒ වෙලේ. හෙට බොසුත් නැති එකේ මිනිහව පොඩ්ඩක් මෝල් කරලා වැඩේ කරගන්නවා කියලා ඒ වෙලේ හිතා ගත්තා.
වැඩ ඉවර වෙලා යන ගමන් සිරිය ලගේ ගෙදරට ගිහිල්ල විස්තරේ කියලා සමන්ව එවන්න කිව්වා හවසට හවසට පංතියක් කරන්න. සිරියත් ගොඩක් සතුටු උනා ඒ දේට මොකද නැත්තං මේකව කොහොමටත් හදාගන්න වෙන්නේ නෑ කියලා හිතල. සමන් ඉගෙන ගන්න වැඩේට අකමැති උනාට එදා දැක්ක දේ නිසා වරුණි එක්ක ඉන්න තියෙනවා නං කොච්චර දෙයක්ද කියන ආසාව නං තිබ්බා.
වරුණි නොදන්නවා උනාට ඊට පස්සේ හැම දවසකම වගේ සමන් ඇවිල්ල කතා කරන්න කලින් හොරෙන් ජනෙල ලඟට ඇවිල්ල බලනවා එදා වගේ හෙළුවෙන් ඇඟිල්ල ගහනවද කියලා. ඒත් එදාට පස්සේ තාම එහෙම දෙයක් දකින්න බැරි උන නිසා කොල්ල පොඩ්ඩක් අවුලෙන් හිටියේ. ඒක දැක්ක දවසේ ගෙදර ගිහිල්ල මතක් වෙන මතක් වෙන පාරට අතේ ගහනවා දැන්. ඒ තරමට හිත නොසන්සුන් වෙලා තිබුනේ සමන් ගේ. වරුණි ඇවිල්ල වොෂ් එකක් දාල කොට ස්කර්ට් එකක් ඇන්දේ සැහැල්ලු වට. එදා ඇඳපු ඇදුම් ටිකත් හෝදලා එළියේ වැලේ වැනුවා මහන්සිය නොබලම හෙට උදෙත් ඔෆිස් යන් වෙන නිසා. දැන් මෙහෙත් ටික ටික හුරු නිසා පරණ පුරුදු දේවල් මෙහෙදී කරන්න ගත්තා. කොහොමත් ගෙදර ඉන්න වෙලාවට සැහැල්ලු වට ඇඳලා ඉන්න තමයි කැමති.
“වරුණි මිස් වරුණි මිස්?”
සමන් ගේ කට හඬ ඇහුන නිසා වරුණි කාමරෙන් එලියට ආවා කොල්ල කලින්ම ඇවිල්ල කියල හිතලා
“අහ්හ් සමන් ආවද? එන්න ඇතුලට”
එහෙම කියල අතේ තිබුන කෑම එකත් අරගෙන සමන්ව ඇතුලට එක්කගෙන ගියා.
“සමන් ඔහොම වාඩි වෙලා ඉන්නකෝ. මම ඉක්මනින් එන්නම්”
එහෙම කියල වරුණි පිටි පස්ස හැරිලා යද්දී සමන් බලාගෙන හිටියේ වරුණිගේ පුක දිහා. එදා කකුල් දෙක පළල් කරලා ඇඟිල්ල ගහපු හැටි මතක් වෙද්දී සමන් ගේ පයිය නිකන්ම කෙලින් උනා. ඒ නිසා කොල්ල කකුල් දෙක ලං කරගත්තා පයිය ඉස්සිලා පෙනේවි කියලා. සමන් ගේ පයිය ඒ වෙද්දී අඟල් 3ක් වගේ වෙලා තිබුනා කෙලින් උනාම. ටික වෙලාවකින් වරුණි ඇවිල්ල ඇහුවේ.
“සමන් ඔයාට මොනාද අමාරු විෂයන් තියෙන්නේ?”
“එකක් කියලා නෑ මිස්. ඔක්කොම අමාරු තමා”
“හරි ෂෝක්. ඒ කියන්නේ ළමය මුකුත්ම ඉගෙන ගන්නේ නැද්ද?”
“එහෙමත් නෙමේ ඉතින්.”
“නැත්තේ මොකද? නැත්තං ඉතින් අමාරු වෙන්නේ කොහොමද?”
“වැඩිපුර ගණන් තමයි මිස් අමාරු. තව විද්‍යාව, ඉංග්‍රීසි එහෙම”
“හරි. අපි බලමුකෝ එහෙනම්. මං කියල දෙන්නම්කො වෙලාව තියෙන වෙලාවට”
එහෙම කියල වරුණි සමන්ට ගණන් පාඩම් කියල දෙන්න ගත්තා. ඒ උනත් සමන් ගේ ඔලුවේ වැඩ කරේ එදා දැක්ක දේවල් වරුණි දිහා බලද්දී. ඒ මදිවට වරුණි ඇඳලා ඉන්න සාය දන හිසට උඩින් නිසා ගල් දෙකත් පේනවා කිරි පාටට. කොල්ලගේ හිත එහෙ මෙහෙ දුවනවා කියන දේවල් ගැන අවදානයට වඩා. වරුණිගේ ෆෝන් එක රිංග් වෙන්න ගත්ත නිසා සමන්ට පොත බලාගන්න කියලා වරුණි කාමරේට ගියා. කෝල් එක ශාලිකා ගෙන්. හොද වල් කතාවක් අහගන්න වෙනවා කියලා හිතාගෙන කෝල් එකට ආන්සර් කරේ.
“හලෝ ශාලි. කොහොමද?”
“අහ්හ් කොහොමද නංගි. නාකි බැල්මට අහු වෙලාද ඉන්නේ කෝල් එකක් වත් නැත්තේ?”
“අනේ විකාර නොකිය ඉදපන් බං. මේ ටිකේ වැඩ නිසා උඹට කෝල් එකක් දෙන්න බැරි උනා?”
“අනේ පල පල. උඹට කෝල් එකක්වත් දෙන්න බැරි තරමට වැඩ?”
“හරි බං. කියහන්කෝ කොහොමද?”
“අපි නං චුටි පයියක් උරලා සැපේ ඉන්නවා”
“අපෝ උඹ නං වල් හුත්තියෙක් වෙලා. කවදාහරි උඹට බාල අපරාද කරා කියලා හිරේ යන්න වේවි?”
“කවුද බං ඕවා අහුවෙන්න කරන්නේ. ඒවා කලාවට වෙලාවට කරන්න ඕනා”
“දැන් කවුද ඔය පොඩි එකා?”
“වෙන කවුද බං. මගේ tuition එකට එන කොල්ලෙක්. මේ පාර OL කරන්නේ. මූ ආපු දවසේ ඉඳලම දාපු බැල්මෙන් මට තේරුණා මූ එන්නේ මොකාටද කියලා”
“ඉතින් උඹටත් රජ මගුල් ඇති නේ.?”
“ආයෙත් අහලා. උඹ දන්නවා නේ මගේ taste එක. දවස් දෙක යද්දී ඌ මගේ හුත්තට දිව දාන්නත් ගත්තා හිහි”
“අම්මෝ උඹ නං. ඕවා කොහෙන් නවතීද දන්නේ නෑ.?”129 31 
21
39K02:11
“ඒවා ගානට කරන්න දන්නවා. දැන් කියපන් උඹගේ නාකියගේ වැඩේ මොකද? කෝ අර පොඩි එකා ආවේ නැද්ද?”
“උඹට මං කියන්නම හිටියේ පොඩි සීන් එකක්”
“ඒ මොකද්ද ඒ? මොකෝ නාකිය පුකවත් මිරිකුවද?”
“එහෙම එකක් නෙමේ බං?”
“එහෙනම්?”
“අර එදා කෝල් එකෙන් පස්සේ තෝ කෝච්චි සීන් එක මතක් කරාට පස්සේ මටත් මෝල් අමාරුව වැඩි උනා”
“ඉතිං?”
“ඉතිං කියන්නේ ඒ වෙලේ මෙලෝ සිහියක් නැතුව මමත් ඇඟිල්ල ගහගත්තා චුන් එක වැඩි වෙලා. මට හිතෙන්නේ එක සමනා දැකලා ජනේලෙන් බලාගෙන ඉඳල?”
“අහ්හ්හ් නෑ උඹ කොහොමද එහෙම කියන්නේ?”
“මගේ වැඩේ ඉවර වෙද්දීම වගේ සද්දයක් ඇහුන නිසා මං බලද්දී ජනේලේ ඇරලා. පස්සේ මූ ඉන්නවා ඉස්සරහට වෙලා බය වෙලා වගේ. ඒ මදිවට කලිසම ඉස්සරහ තෙත පැල්ලමක්?”
“අම්මට සිරි. එහෙනම් පොඩි එකාට බලාගෙන ඉඳල බඩු ගිහිල්ල වගේ”
“ඔව් ඉතින්. ඒ හිටපු හැටියට බඩු නොගිය නං තමා පුදුමේ”
“මොකෝ ඔක්කොම එළියේ දාගෙන කිම්බ පළල් කරන්නද හිටියේ?”
“නැතුව ඉතින්. මෝල් උනාම මේ වරුණි කොහොමද කියල උඹට අමුතු වෙන් කියන්න ඕන නෑනේ?”
“මම නොදන්නවාද උඹගේ වේස කම් ගැන. ඉන්නේ නං දහයට ගනින්න බෑ වගේ නේ”
“ඔව් බං. මිනිහත් නැති එකේ අමාරුවෙන් නේ ඉන්නේ දැන් සති ගානකින්?”
“ඒකනේ හුත්තියේ කියන්නේ. අර පොඩි එකාව පොඩ්ඩක් මෝල් කරලා ගනින්. දැන් ඌ කොහොමත් උඹගේ හුත්ත ඔක්කොම දැකල තියෙන එකේ?”
“මට බයයි බං. මේවා ගම් නේ. කොළඹ නෙමේ?”
“අනේ. ඔය ගම්වල යකෝ කොළඹට වඩා වැඩ වෙන්නේ. ගස් යට තියාගෙන හුකන්නේ?”
“මොකෝ උඹටත් කවුරු හරි එහෙම හිකුවද?”
“එහෙම හුකනවා නං මමත් ආසාවෙන් කකුල් දෙක පළල් කරලම අල්ලනවා.”
“තෝ නං ඉස්කෝලේ හොද නමක් තියයි වගේ?”
“මොකෝ වෙන්නේ බං. හුත්ත නලියන වෙලාවට ඕන පකක් බස්ස ගන්නවා. ඉස්කෝලේ මුර කාරය හරි කමක් නෑ?”
“ඔව් ඔව්. උඹ නං එහෙමයි කියල මම දන්නවා. මතක නේ අර පොල් වත්තේ මුර කාරයට කියලා හුකා ගත්ත හැටි?”
“ආයෙත් අහලා. උඹ දන්නවා නේ ඉතින් මේ ශාලිකාට ඕන උනොත් පුද්ගලයා අදාළ නෑ කියලා”
“හරි එහෙනම් මං තියනවා. රෑ වෙලා ගන්නම් උඹට?”
“හරි. Bye” වරුණි ඒ වෙලේ සමන් ඉන්නවා කියල කිව්වේ නැත්තේ හිතලම. නැත්තං ශාලිකා වැරදියට හිතයි කියලා බොරු කියනවා කියලා. පස්සේ හෙමිට කියනවා කියලා හිතා ගත්තා. කෝල් එක තියල එලියට එද්දී පැන්ටිය ටිකක් වෙට් වෙලා තිබුනේ ඒ වෙද්දී. සමන්ව දකිද්දී ශාලිකා කියපු දේවල් ආයේ ඔලුවට එන්න ගත්තා වරුණිගේ. සමනුත් බලාගෙන හිටියේ කොයි වෙළෙද වරුණි ඇවිල්ල ඉස්සරහින් වාඩි වෙන්නේ කියලා ගල් දෙක දිහා බලන්න. වරුණිත් අවිල්ල වාඩි වෙලා කියල දෙන්න පටන් ගත්තත් ඔලුවේ වැඩ කරේ ශාලි කියපු දේවල්. පොඩි කොල්ලගේ පයිය කටට ගන්නවා කියපු කතාව මතක් වෙලා ඇස් දෙක ඉබේටම සමන් ගේ කලිසම දිහාවට ගියා. ඒත් අමාරුවෙන් හිත හදාගෙන ඉක්මනින්ම ඇස් දෙක අහකට අරගෙන වෙන වැඩකට හිත යෙදෙව්වා.
- නැවත හමුවෙමු -
0 Comments