වාරුනිකා 04 කොටස
(කියවලා කොමෙන්ට් කරලා සෙයාර් කරලා සප් එකක් දෙන්න) අනිත් කොටස් ෆෙන්ඩ්ස්ලට බලන්න පුලුවන් විදියට දාන්න වෙන්නෙ)
සමන් එක්ක වැඩ කරන වෙලේ ෆෝන් එකට මැසේජ් එකක් ආවත් පස්සෙම බලනවා කියලා හිතලා සමන්ට පාඩම් වැඩ ටික කියල දීල ඉක්මනින් ඉවර කරා. මොකද ඒ වෙද්දී වරුණිගේ හිත එහෙ මෙහෙ දුවන්න ගත්ත නිසා තව දුරට සමන්ව තියාගෙන හිටියොත් මොන වයින් මොනා වේවිද කියලා වරුණිටම විස්වාසයක් තිබුනේ නෑ. ඒ නිසා ඉක්මනින්ම සමන්ව යවලා ෆෝන් එකත් අරගෙන කාමරේට ආවා. මැසේජ් එක ඕපන් කරලා බැලුවේ ඊට පස්සේ
“හලෝ කෙල්ලේ කොහොමද?”
ෆෝන් නොම්මරේ අලුත් එකක් උනත් ඒ මැසේජ් එක දැක්කම අඳුර ගන්න වැඩි වෙලාවක් ගියා නෑ කවුද කියලා. කට කොනට හිනාවක් ආවේ ඉබේටම වගේ. ඒ උනත් නොදන්න විදියට reply එකක් දැම්මා
“කවුද මේ?” අනිත් පැත්තට reply එක ආවේ.
“අනේ නේ. දැන් අපිව අමතක වෙලා නේද කැලේට ආවම?”
“මතකද අමතකද බලන්න කවුද කියන්නකෝ?”
“කිව්වට මතක් වෙයිද? නැත්තං මොනාහරි පෙන්නුවොත් අඳුර ගනීද?”
“අනේ මේ විකාර නොකිය කියන්න කවුද කියලා” ඒ වෙද්දී වරුණි දන්නවා කවුද පුද්ගලයා කියලා.
“හරි හරි. ඔයාට ඉතින් අපිව නිකන්ම අමතක වෙලා ගියා නේ අරූ චිනේ ගියාට පස්සේ. මම රසික”
“මේ නොම්මරේ මොකද්ද?”
“ඔයා ඉතින් අපේ පරණ නොම්මර බ්ලොක් කරානේ. ඒකයි මේ අලුත් එකකින් ආවේ.”
“බ්ලොක් නොකර කොහොමද ඔයාල කරපු වැඩ එක්ක. තව පොඩ්ඩෙන් පවුල් කන්න වෙන්නෙත් නෑ?”
“ඉතින් ඒකට නේ අපි ඉන්නේ බලාගන්න. ඉන්න මං කෝල් එකක් ගන්නම්?” එහෙම කියල අනිත් පැත්තට මිනිහ කෝල් එකක් ගත්තා.
“කොහොමද වරුණි?”
“හොදයි රසික අයියේ. ඔයාට කොහොමද?”
“අපි නං ඉතින් වේලි වේලි ඉන්නවා.”
“අනේ ඔව්. ඒ ගැන මොකට කියනවද?”
“හරි හරි. ඒකෙන් වැඩක් නෑ. මොකෝ කියන්නේ?. ඉස්සර වගේ ෆන් එකක් ගමුද? දැන් නං ඉතින් කිසි අවුලක් නෑනේ?”
“අනේ පිස්සුද? ඔයාල නං හැදෙන්නේ නෑ කවදාවත්?”
“ඔයාගේ ඔය සුදු පුකයි, ලොකුවට තියෙන ගෙඩි දෙකයි දැක්කම වෙන වෙන ඒවා නං ලොකු වෙලා හැදිලා එනවා?”
“වල් කතා කියන්න එපා. මම කිව්වනේ මං එහෙම කෙනෙක් නෙමේ කියලා?”
“ඉතින් එහෙම නෙමේ නං පොඩ්ඩක් එහෙම වෙනවකො. දැන් අරුත් නැති එකේ ලංකාවේ. නිකං තියෙන එකෙන් වැඩක් ගත්තම මොකෝ වෙන්නේ?”
“පිස්සුද රසික අයියේ. මොනාද මේ කියන කතා.?”
“ඔයා ඉතින් අපිව පිස්සු වැට්ටුවනේ නේ. ඒකනේ මේ අවුල?”
“එහෙනම් ඉතින් ඒ පිස්සුව හොද කරගන්න?”
“ඒකනේ මේ කෝල් කරන්නේ.?”
“අනේ මේ මගේ පාඩුවේ ඉන්න දෙන්නකෝ අප්පා. ආයෙත් වද දෙන්න ගත්තේ. මේ නොම්මරෙත් බ්ලොක් කරනවා එහෙම උනොත්?”
“අයියෝ කෙල්ලේ එහෙම කියන්න එපා. දැන් ඔයත් තනියම ඉන්නේ. අනික අරූ අපිට නේ බලාගන්න දීල ගියේ මිනිහ එනකං?”
“අම්මෝ ඔව් ඔව්. නියම නරින්ට බාර දීල තියෙන්නේ බලාගන්න?”
“අපි ඉතින් නරි උනාට ඔයාව හොදට බලාගන්නවා නේ සැප දීල?”
“අපෝ මගේ මිනිහ දෙන සැප ඇති හොදටම?”
“දැන් ඌ කොහේ සැප දෙන්නද කෙල්ලේ. අපි නේ මෙහෙ ඉන්නේ. ඉන්නකෝ මං සැප දෙන භාණ්ඩේ එවන්න ඔයාට”
“එපා එපා. මට ඕන නෑ ඔය මගුලක් බලන්න”
“හරි හරි. ඔයා බලල හිතල කියන්නකෝ. අපිත් ඉතින් ආසයි චුටි ළිඳකින් රහට වතුර ටිකක් බොන්න?”
“අනේ මගේ කට අවුස්සගන්න එපා. මම තියනවා”
“අපෝ කෙල්ලේ. ඔච්චර තරහ ගන්න එපා. ඔය බෝල තන් දෙක තව ඉස්සිලා ඒවි”
“අනේ යනවා යන්න. මම තියෙනවා” එහෙම කියලා වරුණි කෝල් එක කට් කරා. ඒත් කිසි තරහක් තිබුනේ නෑ. රසික කියන්නේ වරුණිගේ හස්බන්ඩ් ගේ යාලුවෙක්.
එයා චිනේ යද්දී රසිකයි අනිත් යාලුවට යි කියලා ගිහින් තිබුනේ මොනාහරි තිබුනොත් බලන්න කියලා. ඒ උනත් රසිකල මාන බැලුවේ වරුණිව දැක්ක දවසේ ඉඳලම දැලේ දාගෙන දෙන්නගේ ආශාවන් ඉෂ්ට කරගන්න.
කලිනුත් චැට් කරලා කාලයක් නවත්තල තිබුනේ. ඒ කාලේ වරුණිත් ඉතින් අකමැති වගේ පෙන්නුවට හිත යටින් පොඩි ආසාවක් නොතිබුනා මත් නෙමේ රසික කියන වල් කතාවලට. දෙපාරක්ම රසික පයියේ පොටෝස් අරගෙන වරුණිට එවල තිබුනා මීට කලින්. බොරුවට තරහ ගත්තට වරුණි ඒක දිහා සැරින් සැරේ බැලුවා ඒ දවස්වල. එක දවසක් හස්බන්ඩ් ට මාට්ටු වෙන්න ගිහිල්ල යන්තම් බේරුණේ. එදායින් පස්සේ තමයි නොම්මරේ බ්ලොක් කරලා දැම්මේ. දැනුත් බොරු තරහක් අරගෙන කෝල් එක කට් කරාට කොයි වෙලේ හරි රසිකගේ පයියේ ෆොටෝ එකක් එවනවා කියලා වරුණි දන්නවා.
හිතුව වගේම විනාඩි දෙක තුනක් යද්දී හොදට කෙලින් කරලා නැගල තියෙන පයියේ ෆොටෝස් තුනක් එවල තිබුනා. ඒක දැක්කම වරුණිට වෙනද නො තිබුණු ආසාවක් හිතට නාවමත් නෙමේ. වෙනද නං බලල නිකන් හිටියට අද ඒක දිහා ටික වෙලාවක් බලාගෙන හිටියා කල්පනා කර කර. ඊට පස්සේ කාල ඇවිල්ල නිදා ගත්තේ එක එක දේවල් හිතින් මවාගෙන. තනි වුන ගැනු දන්නවා මම කියනදේ ගැන...
**************
පහුවෙනිදා උදේ ලෑස්ති වෙද්දී වරුණි කල්පනා කරේ අද විමලසිරි එක්ක තනියම ඉන්න වෙන නිසා මිනිහා මොන වගේ ප්‍රතිචාරයක් දක්වයිද කියලා. මිනිහගේ ෆෝන් එක ගන්න නං පොඩ්ඩක් මිනිහව මෝල් කරලා තියාගන්න වෙනවා.
141
34
13
6
6
2
36.8K02:12
එහෙම නැත්තං වැඩේ පොඩ්ඩක් අමාරුයි. ඒ වෙද්දී වරුණිටත් හිතට පොඩි පොඩි ආසාවක් මෝදු වේගෙන එනවා කියලා හිතුනා ඊයේ රෑ රසිකගේ පයියේ ෆොටෝස් දැක්කට පස්සේ. ඒ නිසාමද කොහෙද අද පොඩ්ඩක් හිරට ඇඳලා යනවා කියලා හිතල Tight Pant එකක් ඇඳලා ඇඟට හිර වෙන්න stretch ටී ෂර්ට් එකක් ඇන්දා. ඒක ඇඳලා කණ්ණාඩියෙන් බලද්දී තන් දෙක හොදට පිම්බිලා පේනවා. ඒ වගේම අනිත් පැත්ත හැරිලා බැලුවම පුකත් ගානට ඉලිප්පිලා පේනවා. බොසුත් අද නැති එකේ මෙහෙම ඇන්දට අවුලක් නෑ කියලා හිතුනා. අද නං විමලසිරිට හොද ෂෝ එකක් බලාගන්න පුළුවන් වේවි.
උදේ 9 වගේ වෙද්දී ඔෆිස් එකට එද්දී විමලසිරි ඇවිල්ල දොර ඇරලා තිබුණා. ඔෆිස් එකට ඇතුල් වෙද්දී විමලසිරි ඇතුලේ ඉදන් එලියට එද්දී තමයි දැක්කේ වරුණිව. දැක්ක ගමන් විමලසිරිට ඉන්න තැනත් අමතක වුනා වගේ වුනා අද ඇඳලා ඉන්න විදිය දැක්කම. වරුණි කිසි ගානක් නැතුව,
“ගූඩ් මොර්නින්ග් විමලේ අංකල්. ඔයා උදෙන්ම ආවද?”
“අහ්හ් ඔව් ඔව් වරුණි මිස්.. මේ දැන් ආවා විතරයි”
“මොකෝ විමලේ අංකල් නිකං හොල්මනක් දැකල වගේ?”
“ආහ නෑ මිස්. එහෙම එකක් නෑ. මිස්ව ඔහොම දැකල නෑනේ අදිනවා. ඒකයි”
“ඇයි මේ ඇඳලා ඉන්න විදිය හොද නැද්ද?”
“අපෝ එහෙම එකක් නෙමේ. අද ඉතිං කැෂුවල් නේ. ඒ නිසා වෙනදට වඩා හැඩයි”
“ආහ්හ්හ් ඒකද මේ? ඔව් ඉතින් අද සර් එන්නෙත් නෑ කිව්වනේ. relax ඉන්න පුළුවන් නේ?”
“ඔව් ඒකත් ඇත්ත. මිස්ට වැඩ මොනාද තියෙන්නේ කරන්න?”
“මෙන්න මේ ෆයිල් ටික තියෙනවා ඉවර කරන්න කියලා විමලේ අංකල්”
“අහ්හ් ඉතින් මගෙන් මොනාද උදව් ඕනා”
“මේ වැඩ ටිකට නං එහෙමට ඕන වෙන එකක් නෑ. බලමුකෝ මොනාහරි ඕනා වුනොත් මං කියන්නම්කො. ඔයත් ඔහොම වාඩි වෙලා ඉන්න”
“හා වරුණි මිස්. මිස් උදේට කාලද ඉන්නේ?”
“අද නං කන්න බැරි උනා. මම බැලුවේ ඔයාට කියලා මොනාහරි කඩෙන් ගෙන්න ගන්න කියලා?”
“ඉන්නකෝ එහෙනම් මිස්. මම ඉක්මනට කන්න මොනාහරි අරගෙන එන්නම් තේ බොන්නත් එක්කම.”
“හැබැයි ඉතින් වැඩි වෙලා ගන්න එපා. මට මෙහෙ තනියම ඉන්න බයයි?”
“හරි හරි. මං සුටුස් ගාල එන්නම්. මේ ලඟට යන්නේ.”
“එහෙනම් ඉක්මනින් එන්න හොදේ. මට තනියම ඉන්න මොකද්ද වගේ?”
“ඔව් ඔව්. තනිපංගලමේ දාල යන්න පුළුවන් කාලෙකුත් නෙමේ තමා. මම නේ වග කියන්න ඕනා මොනාහරි උනොත්?”
“ඒකනේ. ඒත් කවුරු එන්නද අනේ මාව උස්සං යන්න?”
“අනේ මිස් දන්නා තරම තමයි. ඔය විදියට දැක්ක නං මිස්ව උස්සං යන්න ඕන තරම් උන් ඉඳි මෙහෙ?”
“ඒ මොකෝ ඒ? මාව උස්සන්නේ බර බලන්නද?”
“බර කෙසේ වෙතත් වෙන වෙන ඒවා නං බලයි”
“ඒ මොනාද අප්පේ ඒ? මගේ වෙන වෙන ඒවා බලන්න තියෙන්නේ?”
“ඒවා ඉතින් මට මිස් එක්ක කියන්න බෑ. මිස්ම හිතල බලන්නකෝ. මං විනාඩි 5න් එන්නම්”
“හා හරි. ඉක්මනින් එන්න එහෙනම්”
එහෙම කියල විමලසිරි ගියාම වරුණිට හොදටම හිනා. නොදන්නවා වගේ හිටියට මිනිහා කියපු දෙපිට කැපෙන වචන නොතේරුණා වගේ හිටියා.
මිනිහා ඕන ට්‍රැක් එකට නිකංම වැටිලා ඉන්නේ. මහන්සි වෙන්න නං ඕන වෙන එකක් නෑ ෆෝන් එක බලන්න. තව ටිකක් මෝල් කරලා ගන්න ඕනා අද මිනිහව. එහෙම හිතල වැඩ ටික කරන්න ගත්තම සර් ගෙන් කෝල් එකක් ආවා. තව මොන මරාලයක්ද දන්නේ නෑ කියලා හිතන ගමන් කෝල් එකට ආන්සර් කරේ
“හලෝ වරුණි. ඔයා ඔෆිස් එකට ආවද?”
“ගූඩ් මොර්නින්ග් සර්. ඔව්. දැන් ඔෆිස් එකේ ඉන්නේ?”
“කෝ විමලසිරි?”
“එයා කඩේට පොඩ්ඩක් ගිහිං එන්න කියල ගියා”
“අහ්හ් හරි කමක් නෑ. ඔයාට ඔය වැඩේ 12 වගේ වෙද්දී විතර කරගන්න පුළුවන් ද?”
“ඔව් පුළුවන් වේවි සර්”
“හා එහෙනම් හොදයි. මට තව ගස් වගේක දත්ත ටිකක් ඕනා ඕකට දාන්න. ඔයාට පුළුවන් වෙයිද විමලේ එක්ක ඒ වැඩෙත් අද කරලා දෙන්න”
“පුළුවන් සර්. කරන්න ඕන දේ කියන්න. මං කරන්නම්”
“හරි එහෙනම් මං විමලෙට කියන්නම්. අර වැව් කණ්ඩියේ එහා පැත්තේ තියෙන reserve ඉඩමේ තියෙන ගස් වල තොර තුරු ටිකක් ගන්න ඕනා. ඕක ඉවර කරලා යන්නකෝ”
“හා හරි සර්. මං යන්නම්”
“හරි එහෙනම්. මං තියනවා. පරිස්සමින් ඒ ටික කරලා දෙන්නකෝ?”
“හරි සර්. බායි”
කෝල් එක ඉවර කරලා හිතුවේ අද එතකොට විමලේ එක්ක කැලේ රිංගන්නත් වෙනවද? වෙලාවට අද පැන්ට් එකක් ඇඳලා ආවේ. නැත්තං ආයේ ගිහිල්ල මාරු කරන්න වෙනව නේ
විනාඩි 10ක් විතර ගියාට පස්සේ විමලේ ආවා පර්සලෙකුත් අරගෙන.
“මොනාද විමලේ අංකල් මෙච්චර උස්සගෙන ආවේ?”
“ලොකු දෙයක් නෑ වරුණි මිස්. හොද මන්නොක්ක ටිකක් උණු උණුවේ තමබලා තිබුණා. මං මේ උම්බලකඩ සම්බෝලයක් අරගෙන ආවා මිස් ආස ඇති කියලා හිතලා”
“අනේ ෂෝක් නේ විමලේ අනක්ල්. මාත් හරි ආසයි. කාලෙකින් කාල නෑ”
“ඒකනේ. මට හිතුනා මිස් ආස වේවි කියලා. ඒකමයි අරගෙන ආවේ. ඉන්නකෝ මං මේ ටික ලෑස්ති කරලා ගන්න. මිස් එන්නකෝ”
“හරි. මං මේ චුට්ට ඉවර කරලම එන්නම්. විමලේ අන්කල් ලෑස්ති කරන්නකෝ?”
එහෙම කියලා විමලේ ඇතුලේ කාමරේට ගියේ වරුණිගේ දිහා ආයෙත් හැරිලා බලලා. ඒ කතා කරන වෙලාවේ වරුණි ළඟ හිටගෙන කතා කරද්දී විමලේ බලාගෙන හිටියේ වරුණිගේ ගෙඩි දෙක දිහා හොදට පිම්බිලා තියෙන. වරුණි ඔලුව උස්සද්දී දැක්කත් නොදැක්ක වගේ කතා කරා මිනිහට පොඩ්ඩක් හොදට බලාගන්න ඉඩ දීල. ටික වෙලාවක් ඉඳල වරුණි ඇතුලේ කාමරේට යද්දී විමලසිරි පාර්සලේ ලිහල ලෑස්ති කරනවා.119 31 1
36.3K02:12
“ආනේ කෙහෙල් කොලේක ඔතලා තියෙන්නේ. මම හරි ආසයි කෙහෙල් කොලේ ඔතපු බත් කන්නත්?”
“මේ ගම්වල ඉතිං ඔය ලන්ච් ශීට් පාවිච්චි කරනවා අඩු නේ මිස්. මේවා තමා ඉතින් පාවිච්චි කරන්නේ”
“ඉතින් අනේ කොච්චර හොදද ඒක.”
එහෙම කියලා විමලේ ළඟටම ඇවිල්ල හිටගෙන වරුණි කෑල්ලක් අරගෙන ලුණු මිරිස් තවරා ගෙන කටේ ඔබා ගත්තා ලොකු කෑල්ලක් විමලෙට පේන්නම. ඒ වෙලේ වරුණි ලඟින් ආපු සුවඳට විමල් ගේ නහය කඩාගෙන යන් වගේ උනා. දැන් වරුණි විමල් ගේ ඇඟේ ගෑවෙන නොගෑවෙත තරමට තමයි ඉන්නේ. මේ වගේ චාන්ස් එකක් ආයේ හැමබ්වෙන්නේ නැති නිසා විමලෙත් අමාරුවෙන් ළඟටම වෙලා ඉඳගෙන ඇහුවා.
“මිස් එහෙදි මේවා කන්නේ නැද්ද?”
“කනවා!!! ඒ උනාට මේ වගේ රහක් නෑනේ.මේවා කිරීම කිරි රහයි නේ?”
“ඒකනේ. මේවා උදේම උගුල්ලලා තම්බපුව. ඒකයි ඔය. අලුත් බඩු”
“විමලේ අන්කලුත් අලුත් බඩු වලට ආසයි වගේ නේද?”
කියල වරුණි දෙපිට කැපෙන වචනයක් කිව්වා. විමලෙත් ඉබ්බෙ දියේ දාද්දි ඇන්නාවේ කියන්න වගේ
“කවුද වරුණි මිස් අලුත් බඩු වලට අකමැති. මොකෝ ෆ්‍රෙෂ් පිට තියෙන ඒවා කන්න හැමෝටම හම්බ වෙන්නේ නෑනේ?”
“ඒකනේ ඒකනේ. මටත් මෙහෙටම එන්න උනානේ අලුතින් උගුල්ලපුව කන්න?”
“තාම ඉතිං මිස් අලුත් නේ මෙහෙට. තව ෆ්‍රෙෂ් බඩු ඉස්සරහට හම්බ වේවි?”
“ඔව් ඉතින් විමලේ අංකල් ඉන්නකන් මට ඒවායින් නං අඩුවක් නැති වේවි?”
“ඔව් ඔව්. ඒකට නේ මම ඉන්නේ.?”
ඒ කතාව යන අතරේ විමලේ තව පොඩ්ඩක් ලඟට වෙලා වරුණි ගේ කොන්ඩේ ලඟට නහය ලං කරන්න උත්සහ කරා. වරුණිට ඒ වෙලේ ගානක් උනේ නෑ ඇත්තටම එයා මන්නොක්ක එක ආසාවෙන් රස විඳ විඳ හිටපු නිසා.
“මිස් වාඩි වෙලාම කන්න නිදහසේ. හිටගෙන කන්න අමාරු නේ?”
“අනේ කමක් නෑ විමලේ අංකල්. මෙහෙම හිටගෙන කන එකෙත් පොඩි සොමියක් තියෙනවා?”
“මිසුත් කියන කතා”
“ඒ මොකෝ අනේ ඒ?”
“නෑ ඉතින්. මං හිතුවේ නෑ මිස් මේ වගේ කෙල්ලෙක් කියල හිනා වෙලා විහිලු කරලා ඉන්න”
“අයියෝ අනේ. සර් ඉන්න වෙලාවට ඉතින් පොඩ්ඩක් සීරියස් තමයි. නැත්තං හොද නෑනේ. අනික දැන් අපි දෙන්න විතරනේ ඉන්නේ. කාට බය වෙන්නද?”
“ඒකත් ඇත්ත.මිස් ඕක කන්නකෝ එහෙනම්. මං තව හොද ආනමාලු ඇවරියකුත් ගෙනාව. ඒක මං අරගෙන එන්නම් තේ එක බොන්න කලින්.”
“ඔයාට මං නිසා වැඩ ගොඩයි නේද අන්කල්?”
“අයියෝ මොන පිස්සුද මිස්. අනික ඔයා වගේ ලස්සන කෙල්ලෙක්ට උදව් නොකර ඉන්නේ කවුද?”
“අනේ අනේ මේ. මට කාගෙවත් උදව් ඕන නෑ.?”
“නෑ එහෙම නෙමේ. මං ඉතින් මිස්ව බලාගන්න ඕන නේ. ඒක මගේ යුතු කමනේ?”
“අහ්හ් ඒක මිසක්. එහෙම නං කමක් නෑ. අනිත් එක ඔයා කියන තරම් මං ලස්සනක් නෑ අනේ. මට වඩා ලස්සන කෙල්ලෝ ඕන තරම් මේ ගමෙත් ඉන්නේ?”
“පිස්සු හැදෙයි. ඔයා තරම් ලස්සන එකියක් මං මේ අහල ගං හතක වත් දැකල නෑ”
“අනේ යන්න අනේ මාව මුරුංග ඇත්තේ නොතියා”
“නෑ මේ ඇත්තමයි මිස් කියන්නේ. මගේ මේ කාලේට මිස් වගේ ලස්සන කෙල්ලෙක් දැකලම නෑ”
“ඒ ඔයා ඉතින් මේ කැලේ අස්සෙම ඉන්න නිසා නේ. පොඩ්ඩක් ටවුන් එකට ගිහිල්ල බලන්නකෝ කොච්චර ලස්සන කෙල්ලෝ ඉන්නවද කියලා?”
“හරි ඉතින්. දැන් මේ බලන්න ළඟටම ඇවිල්ල ඉන්නේ. ඉතින් හොදට බලාගන්න පුළුවන් නේ?”
“මගේ මොනා බලන්නද අංකල්. අනික මං මේ බැඳපු ගෑනියෙක් නේ?”
“නෝනා බැඳලා කියලා කියන්න බෑ. තාම පොඩි කෙල්ලෙක් වගේ නේ. අද ඇඳලා ඉන්න හැටි දැක්කම කොහොමටත් කියන්න බෑ”
“අහ්හ්හ් ඒ මොකෝ ඒ? අද මේ ඇඳලා ඉන්න විදිය හොද නැද්ද?”
“අයියෝ නෑ මිස්. අද හරියට 18ටේ පොඩි කෙල්ලෙක් වගේ ඉස්කෝලේ යන?”
“ආඅ ඒ කියන්නේ ඔයා ඉස්කෝලේ යන පොඩි කෙල්ලෝ දිහාත් බලනවා නේද ගෑනුන්ට අමතරව?”
“එහෙම නෑ වරුණි මිස්”
“ඔන්න ඔන්න මට බොරු කියනවා ඔයා”
“බලන්නේ නෑ ඉතින්. බැලෙනවා නේ?”
“ඒකනේ කියන්නේ.”
ඒ කතාව එක්ක විමලසිරි හෙමිට එතනින් මාරු වෙලා ගියා. වරුණිට තනියම හිනා මිනිහගේ මූන ලැජ්ජාවෙන් රතු වෙලා එද්දී. වරුණි ටැප් එක ලඟට ගිහිල්ල අත් දෙක හෝදන්න ගත්තේ පුක පස්සට නවාගෙන හිතලම. වරුණි දන්නවා ටිකකින් විමලසිරි එනවා කියලා. ඒ නිසාම හෙමිට වෙලා අරගෙන අත් දෙක හෝදන්න ගත්තා. tight පැන්ට් එක නිසා පුක හොදට ඉලිප්පිලා පේනවා නැවුනම. විමලසිරි කෙසෙලුත් අරගෙන දොරෙන් ඇතුල් වෙද්දී වරුණි ඉන්න විදිය දැක්කම ඉබේම නතර වුනා එතන. නතර වෙලා පුක දිහා ඇස් පිල්ලම් නොගහ බලාගෙන හිටියා. වරුණි නැවිලා ඉන්න නිසා ටී එකත් පොඩ්ඩක් ඉස්සිලා ඉන ලඟින් කළු පාටට පැන්ටියේ දාරෙත් පේනවා. ඒක දැක්ක ගමන් විමලසිරිට පයිය නගිනවා කියල තේරුනා. එහෙමම ගිහිල්ල පයිය පුකට හේත්තු කරන්න තිබුන නං කියලා හිතුනත් මේක වෙලාව නෙමේ කියලා හිත හදාගෙන බලාගෙන හිටියා.
වරුණිට තේරුණා මිනිහා ඇවිල්ල ඉන්නේ කියල. ඒ නිසා අත් දෙක හෝදලා සාක්කුවෙන් ලේන්සුව අරගෙන අත් දෙක පිහදාල ඉවර වෙලා ආයේ ඇතුලට දාල අත් දෙක පිටි පස්සට දාල පුක අත් දෙකෙන් පිහදැම්ම විමලේ ඉන්නවා නොදනන්ව වගේ. ඒ වෙලේ විමලෙට හිතුනා අම්මෝ මේ විදියට පුක අතගාල මිරිකන්න තිබුන නං කියලා. ඒ එක්කම වරුණි අනිත් පැත්ත හැරුනා විමලේ ඉන්නවා නොදන්නවා වගේ,113 27 
2
37.9K02:12
“අහ්හ් විමලේ අන්කල්. මොකෝ ඔතන හිටගෙන?”
“ආහ්හ් නෑ නෑ මිස්. මේ මේ මං ආනමාලු ගෙනාවා මිස්ට කන්න?”
“හා හරි. දෙන්නකෝ. මං මේසෙට ගිහිල්ලම කන්නම්.”
“අහ්හ් හරි මිස්. මං තේ එකක් හදාගෙන එන්නම්”
“හරි අනක්ල්. ඉඟුරු දාන්න එපා”
“අපෝ ඔව් මිස්. මනොක්ක කාල ඉඟුරු දාල තේ බොන්න හොද නෑනේ?”
“ඒක තමයි”
එහෙම කියල විමලේ ලඟට ඇවිල්ල කෙසෙල් ගෙඩියක් කඩාගෙන මේසෙට ගියා පුක ටිකක් වැඩිපුර නලව නලව. මොකද වරුණි දන්නවා මිනිහ පුක දිහා බලනවා කියලා.
ඊට පස්සේ වරුණි පැයක් දෙකක් වගේ යද්දී සර් කරන්න කියපු වැඩේ ඉවර කරා. ඒ අතරතුර විමලසිරිත් එහා පැත්තේ පුටුවක වාඩි වෙලා වරුණි එක්ක කතා කර කර හිටියා වෙන කරන්න කියල වැඩක් නැති නිසා වරුණි අහන දේවල් වලට උදව් කරගෙන. වරුණිත් සැරින් සැරේ නැගිටලා කබඩ් වලින් ෆයිල් එහෙම ගනිද්දී විමලසිරි බලාගෙන ඉන්නවා මිසක් වැඩිය උදව් කරන්න උත්සහ කරේ නෑ මොකද පුක බලාගන්න වෙන්නේ නැති නිසා වාඩි වෙලා ඉන්නකොට. කොහොමහරි 1 වගේ වෙද්දී වැඩේ ඉවර කරලා වරුණි කිව්වා.
“විමලේ අංකල් සර් බාර දීපු වැඩේ නං ඉවරයි මේ ෆයිල් වල.”
“එහෙමද? එහෙනම් මිස් අපි දැන්ම යනවද කැලේ ඇතුලට?”
“හ්ම්ම්ම් ඔව් යමු නේද? එහෙම උනොත් ඉක්මනට එන්න පුළුවන් නේ?”
“හරි එහෙනම් යමු. ඔව්. හවස් වෙන්න කලින් එන්න පුළුවන් එහෙම උනොත්?”
“හා එහෙනම් යමු.”
“මිස් අපි කැබ් එක තියල බයික් එකේ යමුද?”
“අහ්හ් ඒ මොකෝ අංකල්. සර් කිව්වේ කැබ් එකේ යන්න කියලනේ?”
“නෑ මිස්. බයික් එකේ ගියාම ටිකක් කැලේ ඇතුලටම යන්න පුළුවන්. නැත්තං කැබ් එකෙන් බැහැල මිස්ට වැඩි දුරක් පයින් යන්න වෙනවා?”
“අහ්හ් ඒක නං හොදයි තමයි. ඒ උනාට මිනිස්සු මොනා හිතයිද මම ඔයාගේ බයික් එකේ යනකොට?”
“මොනා හිතන්නද මිස්? අනික ඒ පාරේ මිනිස්සු කවුරුත් නෑනේ. අපි යන්නේ රාජකාරි වැඩකට නේ?”
“ඒක නං එහෙම තමයි. ඒ උනත්?”
“ඔහොම ලැජ්ජා වෙලා නං මේ ජොබ් එක කරන්න බැරි වේවි වරුණි මිස්. අනික මේ ගම් වල මිනිස්සු ඔය කොළඹ මිනිස්සු වගේ නෙමේ. ඕවා හොයා හොයා ඉන්නේ නෑ අනිත් මිනිහ කරන දේවල් ගැන?”
“හ්ම්ම්ම් වැඩේ කරන්නත් ඕන නේ. විමලේ අංකල් කියනවා නං ඉතින් යමු.?”
“හරි මිස්. ඉන්නකෝ එහෙනම්. ඔෆිස් එක වහල මං එන්නම්. මිස් එළියෙන් ඉන්නකෝ”
“හරි අනක්ල්”
ඒ කතාව එක්ක විමල් ගේ ඉහේ මලක් පිපුනා වගේ වුනා. එහෙම කිව්වට විමලේ හිතුවේ නෑ වරුණි බයික් එකේ යන්න කැමති වේවි කියලා. මගෙත් වාසනාව ළඟ ළඟ කැරකෙනවා කියලා හිතල විමලේ ඉක්මනටම ඔෆිස් එක වහල බයික් එක ලඟට දුවල ගියා. ඒ වෙලේ හිතා ගත්තා වරුණිව අතුරු පාරවල් වලම එක්කගෙන යන්න ඕනා කියලා. විමලේ එනකං වරුණි කල්පනා කරේ මේ දේවල් හස්බන්ඩ්ට ආරංචි වේවිද කියලා. ඒත් මේ ගමේ තමන්ව දන්න කියන කවුරුත් නැති නිසා ඒ ගැන ලොකුවට හිතන්න ඕන නෑ කියලා පස්සේ හිත හදාගත්ත.
විමලසිරි බයික් එක වරුණි ඉස්සරහ නවත්තල හෙල්මට් එකක් දාගන්න. වරුණි හෙල්මට් එකත් අරගෙන දාල බයික් එකට නැගල පිටි පස්සෙන් අල්ලගත්තා විමලසිරි ගේ ඇඟේ ගෑවෙන්න නැති වෙන්න වාඩි වෙලා. පැනට් එකක් ඇඳලා ආපු නිසා ඒකත් හොදට ගියා කියල වරුණිට ඒ වෙලේ හිතුනා.
විමලසිරි ප්‍රධාන පාරේ ටික දුරක් ඇවිල්ල අතුරු පාරකට හැරෙව්වා. වරුණිට එහෙම හිතට බයක් නං දැනුනේ නෑ ලොකුවට රාජකාරි වැඩකට යන නිසා. අනික විමලසිරි එහෙම වල් විදියට බැලුවට කවදාවත් නරක දෙයක් කරයි කියලා වරුණිට හිතුනේ නෑ. මිනිහගේ වයසත් එක්ක මාව දැක්කම මෝල් වෙන එක නං සාධාරණයි කියලා වරුණි හිතන ගමන් හිනා වුනා තනියම තමනුත් මිනිහව හිතලම මෝල් කරනවා නේද කියලා. වරුණිට උනත් හිතා ගන්න අමාරු වුනා කොහොමද එහෙම දෙයක් සිද්ද වෙන්නේ කියලා. මොකද වරුණිට හොරා යටි හිත එහෙම නාකි මනුස්සයව මෝල් කරන්න ආස කරා. මේ හැමදේටම හේතුව ශාලිකා කියල හිතුනා. මොකද කෝල් කරොත් කියන්නේ කුණුහරුප විතරමනේ කිම්බ වෙට් වෙන්න. දැන් අතුරු පාරෙත් ගොඩක් දුරට ඇවිල්ල කැලේ මායිම දිගේ යනවා අලි වැටත් පහු කරගෙන. ඒ වෙලේ නං වරුණිගේ හිතට පොඩි බයක් වගේ දැනුන නිසා ඇහුවා.
“විමලේ අංකල්. මේ වෙලාවට අලි ඉන්නවද මේ හරියේ?”
“නෑ වරුණි මිස්. මේ වෙලාවට උන් ඔක්කොම වැව පැත්තට යනවා වතුර බොන්න රස්නේ නිසා. ආයේ එන්නේ කළුවර වැටෙද්දී තමයි”
“අනේ එහෙනම් අපි ඉක්මනට වැඩේ ඉවර කරලා යමු හොදේ?”
“හරි මිස්. බය වෙන්න එපා. තව චුට්ටකින් අපි ඇතුලට යනවා. එතන වනජීවී එකේ දෙන්නෙක් ඉන්නවා”
“අහ්හ් එහෙමද? එහෙනම් කමක් නෑ”
ඒ කතාව දිගටම යද්දී විනාඩි පහකින් විතර විමලසිරි ඇවිල්ල පොඩි ගේට්ටුවක් ළඟ බයික් එක නැවැත්තුව. ඇතුලට වෙන්න වනජීවී එකේ පොඩි camp site එකක් තියෙනවා. බයික් එක ඇතුලට දාද්දීම කවුද මනුස්සයෙක් ආවා විමලසිරිට වඩා වයසක. විමලසිරිව දැකල මිනිහ ඇහුවා.
“කොහෙද විමලසිරි මේ වෙලාවේ?”
“මේ අපේ සර් ගේ හදිස්සි වැඩක් ගුණේ. එයාට මොනාද report එකක් හදන්න ඕන කියල ගස් වගේක විස්තර අරං එන්න කිව්වා මේ බ්ලොක් එකේ. දන්නවා නේද මේ මිස් ව?”98 28
37.3K02:12
“කවුද? අලුතින් ආපු මිස් වෙන්න ඇති මයේ හිතේ?”
“ඔව්. වරුණි මිස්. මිස් මේ ඉන්නේ ගුණපාල. මේ බ්ලොක් එක මුරට ඉන්නේ මෙයා. අනිත් කෙනා දැන් site එකේ ගිහින්”
“අහ එහෙමද? ගුණපාලට නං දැන් පුරුදු ඇති මේවා?”
“අනේ ඔව් මිස්. දැන් අවුරුදු 20කතර වැඩි නේ”
“හරි ගුණේ. එහෙනම් බයික් එක මෙතන තියල මම යනවා. වැඩි ඈතට යන්නේ නෑ. මිස්ට හුරු නෑනේ තාම”
“ඔව්. ඒක හොදයි. කොහොමත් හවස් වෙද්දී වහින්න පුළුවන්, ඒ නිසා ඉක්මනට එන එක නං හොදයි”
“ඒක තමයි”
එහෙම කියල විමලසිරි ඉස්සරවෙලා වරුණිට පස්සෙන් එන්න කිව්වා. Camp site එක පිටි පස්සෙන් ඇතුලට යද්දී එන් එන්න කැලේ වැඩි වෙන්න ගත්තා. ගස් අස්සෙන් එහෙම රිංගල තමයි සමහර තැන්වලින් යන්න වුනේ. විමලසිරි ඉස්සරහින් යන ගමන් පාර හදල වරුණිට යන් ලේසි කරා.
“විමලසිරි එහෙනම් දැන් මට කියන්නකෝ කොහොමද මොනාද කරන්න ඕනා කියලා”
“මෙහෙමයි මිස්. ඔය ලොකු ලොකු ගස් තියෙන්නේ මාක් කරලා. ඒවා කලින් තොරතුරුවලට ඇතුලත් වෙලා තියෙන්නේ. ඒ නිසා එහෙම නැති ඒවාට අපි මාක් එකක් දාල ඔය පොතට විස්තර දාගන්න ඕනා. සමහර ඒවායේ නම් දැන් නැත්තං පොටෝ අරගෙන යමු?”
“හා හරි. එහෙම කරමු. ඔයා එහෙනම් මට ගස් වල විස්තර කියන්නකෝ. මං ලියාගන්නම්?” ඒ වෙලාවේ වරුණිට හොද අදහසක් ආවා විමලසිරිගේ ෆෝන් එක ගන්න.
“හරි මිස්.”
ඒ විදියට දෙන්නත් එක්ක පැයක් විතර එහෙ මෙහෙ ඇවිදින ගමන් ගස්වල විස්තර ලියන්නයි ෆොටෝ ගන්නයි ගත්තා. දෙතුන් පාරක්ම වරුණි වැටෙන්න යද්දී විමලසිරි අල්ලලා වැටෙන්න නොදී අල්ල ගත්තා. ඒ වෙලාවට වරුණිගේ අත්වල සිනිදුව විමලසිරිගේ ගොරෝසු අත්වලට දැනුනම මිනිහට ඉන්න තැනත් අමතක වුනා වගේ වුනා. වරුණි ඒ වෙලාවට සොරි කියල ඉක්මනට ආයේ කෙලින් වෙලා වැඩ පටන් ගන්නවා. සමහර වෙලාවට හිතලම පොඩි ගස් දැක්කම නැවිලා බලනවා විමලසිරි පිටි පස්සේ ඉන්නකොට. එහෙම ඉන්න වෙලාවක විමලසිරි ටිකක් කිට්ටු වුනා පොඩ්ඩක් හිතට හයිය අරගෙන. ඒත් හේත්තු වෙන්න තරම් වෙලාවක් උනේ නෑ වරුණි එක පාරට නැගිට්ට නිසා. වරුණි පොටෝස් ගන්න ගමන් එක පාරට ෆෝන් එක ඕෆ් කරලා කිව්වා.
“අනේ විමලේ අංකල්. මගේ ෆෝන් එක ඕෆ් උනානේ බැටරි බැහැලා”
“අය්යෝ දැන් මොකද කරන්නේ?”
“ඒක තමයි. ඔයාගේ එකෙත් කැමරා එකක් තියෙන ෆෝන් එකක් නේද?”
“ඔව් මිස්. ඒ උනාට මිස්ගේ එක තරම් හොද එකක් නෙමේ නේ ඒක”
“හරි එකට කමක් නෑ. කෝ දෙන්නකෝ. දැන් අපිට වෙන විකල්පයක් නෑනේ?”
“අනේ මන්ද මිස් . එහෙම හොදද?”
“මොකෝ ඔයා ෆෝන් එක දෙන්න අකමැතිද?”
“නෑ එහෙම එකක් නං නෙමේ. මිස් කියනවා නං ඉතින් දෙන්නම්.”
“ඔව්. මේකෙන් අරගෙන ඊට පස්සේ මගේ එකට දාගමු.”
“හා එහෙම කරමු මිස්.”
ඒ වෙලේ වරුණිට පොඩි හිනාවක් ආවා තමන් හිතපු විදියටම වැඩේ උන නිසා. ෆෝන් එක අරගෙන ෆොටෝස් ටිකක් අරගෙන ඉවර වෙලා විමලසිරි පොඩ්ඩක් එහාට උනාට පස්සේ ගැලරි එකට ගිහිල්ල බැලුවා එදා ගත්ත පොටෝස් තියෙනවද කියලා. ගැලරි එකේ තියෙන පොටෝස් දැක්කම වරුණිට පුදුම හිතුනා මොකද එදා ඒවා විතරක් නෙමේ අද සින්ක් එක ළඟ අත හෝදනවෙලේ ගත්ත පොටෝ එකෙකුත් තිබුනා. නැවිලා ඉන්න නිසා කලුපාට පැන්ටියත් පේනවා දැක්කම නං වරුණිට ලජ්ජා හිතුනා. ඒත් දැන් ඉතිං මිනිහා ඒකත් දැකල ඉවරනේ කියලා නිකං හිටියා. ඒකත් එක්ක වරුණිට අමුතු ෆීලින් එකකුත් ආවා එහෙම පුකේ පොටෝස් දැක්කම. එදා වැව ලඟදි ගත්ත ඒවත් වැඩිපුරම පුක තමයි අරගෙන තිබුනේ. ඒ වෙද්දී වෙලාව 3 පහුවෙලා තිබුනේ. ඇවිල්ලත් පැය දෙකකට වැඩි. වරුණිට ඒ වෙලේ චූ බරකුත් එන්න ගත්තා කිම්බ නලියද්දි. කලින් පොඩ්ඩක් තිබුනත් පුකේ පොටෝස් විමලසිරි බලනවා කියල දැනගත්තම චූ බර වැඩි උනා. එලියට යන්නත් කොහොමත් වෙලා යන නිසා මොකද කරන්නේ කියලා කල්පනා කරන්න ගත්තා. විමල්සිරිටත් තේරුණා වරුණිගේ වෙනසක් ඒ වෙද්දී,
“ඇයි වරුණි මිස්? හිටගෙන ඉඳල අමාරුද?”
“නෑ විමලේ අංකල්. එහෙම අමාරුවක් නෑ.”
“එහෙනම් තෙහෙට්ටුවෙන වගේ ඉන්නේ. අර අතන ගල උඩින් වාඩි වෙලා ඉන්නකෝ මං ඉතුරු ටික ඉවර කරලා එනකං?”
“හ්ම්ම්ම් අන්කල්ට පුලුවන්ද?”
“මොකෝ මේවා පුරුදු වෙන්න කරන දේවල්ද මිස්? කෝ දෙන්නකෝ. මිස් අතනින් වාඩි වෙලා ඉන්නකෝ?”
ඒ වෙලේ කරන්න දෙයක් නැති නිසාම වරුණි ගිහිල්ල ගල උඩින් වාඩි වුනා. ඒත් චූ බර එන්න එන්න වැඩි උනා මිසක් අඩුවක් උනේ නෑ. ගල උඩ වාඩි වෙලත් එහෙට මෙහෙට ඇඹරෙන්න ගත්තා ඉවසං ඉන්න බැරිම තැන. මේ දිහා බලාගෙන හිටපු විමලසිරිට තේරුණා කෙල්ලට චූ බරක් හැදිලා තමයි කියලා. ඒ නිසා ලඟට ඇවිල්ල ඇහුවා.
“වරුණි මිස්. මිස්ට ටොයිලට් එකට යන්න උවමනා වෙලා නේද?”
“හ්ම්ම් ඔව් අනක්ල්. මං හිතුවේ ඉවසගෙන ඉන්න යනකං. ඒත් බැරි වේවි වගේ දැන් නං”
“හ්ම්ම් එහෙනම් මිස් ඔය පඳුරක් අස්සට යන්න. වෙන කරන්න දෙයක් නෑනේ?”
“අනේ මට බෑ අන්කල්. මං ඉවසගෙන ඉන්නම් කොහොමහරි”
“එහෙම ඉන් බැරි වෙයි මිස්. ඇවිදින්නත් අමාරු නේ. තව ගස් ගල් උඩින් නේ යන්නත් තියෙන්නේ යද්දී ආපහු”138 22 4 3 2
37.8K02:12
“හ්ම්ම්ම් ඒ උනාට මේ කැලේ කොහොමද විමලේ අංකල් මං ඒ වැඩේ කරන්නේ?”
“මට තේරෙනවා. ඒ උනාට දැන් වෙන විසදුමක් නෑනේ මිස්.”
“මට බෑ ඒ උනාට. මං ඉවසගෙන ඉන්නම්. ඔය වැඩේ ඉක්මනට ඉවර කරලා එන්න”
“මිස්ගේ කැමැත්තක්. මිස් ගේ චූ බර ගැන කතා කරලා මටත් දැන් චූ බරයි වගේ?”
“චීය මොනාද විමලේ අංකල් කියන කතා.”
“මොකද්ද වරුණි මිස්. ඉතින් ඕක අපි හැමෝටම එන එකක් නේ. හංගන්න දෙයක් තියෙනවද?”
“හරි හරි. ඔයා ඕන එකක් කරගන්න. ඉක්මනට එන්නකෝ අනේ යන්න.”
“ඉන්නකෝ එහෙනම්. මම චූ කරලා එන්න. මං නං කියන්නේ මිසුත් මං කියන එක අහල අනන් අර පඳුර අස්සට යන්නකෝ. මෙහෙ මොකෝ කවුරුත් ඉන්නවා කියලද? අපි දෙන්න විතරනේ ඉන්නේ?”
“ඒකනේ ඉතින් එකම අවුල. මම තනියම හිටිය නං මෙතන හරි කරනවා”
“මම නෑ කියල හිතල යන්න මිස්. ඔහොම අමාරුවෙන් ඉන්න එපා. තව කොහොමත් පැයක්වත් යනවා නේ අපි එලියට යන්න”
“හ්ම්ම් හරි ඔයා යන්නකෝ. මම බලන්නම් මොකද කරන්නේ කියලා”
එහෙම කියල විමලසිරි එතනින් ගියා. මිනිහට ඕන වුනේ කොහොමහරි වරුණිට කියල චූ කරවන්න. කොහොමත් කෙල්ලට වැඩි වෙලා ඉන්න බෑ කියල තේරුණා. ඒ වෙද්දී විමලසිරිගේ පයියත් නගින්න පටන් අරගෙන තිබුනේ.
මිනිහට ඒ වෙලේ හිතුනා ඕන හුත්තක් වෙන්න කියලා වරුණිට පේන්න චූ කරන්න. ඒ නිසා පොඩ්ඩක් කැලේ ඇතුලට ගිහිල්ල වරුණිට පේන විදියට හැරිලා සිප් එක ඇරලා පයිය එලියට ගත්තා. වරුණිට තේරුණා මිනිහා ගියේ චූ කරන්න තමයි කියලා. වරුණි අහක බලාගෙන ඉඳල මිනිහ චූ කරන සද්දේ ඇහෙනකොට නිකමට වගේ ඒ පැත්ත බැලුවා. ඒ වෙද්දී විමලසිරි පයිය ඔක්කොම එලියට දාගෙන චූ කරනවා. වරුණිට ඒ දිහා නොබලා ඉන්න හිතුනේ නෑ මොකද ඊයේ රෑ රසිකගේ පයිය දැකලත් පොඩ්ඩක් මෝල් වෙලා වගේ හිටපු නිසා. ඒ වෙලේ චූ බරත් අමතක වෙලා විමලසිරිට හොරෙන් පයිය දිහා බලාගෙන හිටිය. දැක්කම තේරුණා පොඩ්ඩක් නැගල කියලා. ඒක කොන ටිකක් නැවිලා වගේ කියලා තේරුණා පේන විදියට. ටොපත් හොදට පිම්බිලා වගේ කියල හිතුනා. එක දිහා බලාගෙන ඉන්නකොට කෙල්ලට තේරුණා තවත් චූ බර නං ඉවසගෙන ඉන්න බෑ කියා මොකද චූ යන්න ඕන මෙන්න වගේ වුනා.
ඒ නිසා ඕන දෙයක් වෙච්චාවේ කියලා වරුනිත් ඉක්මනට ඉස්සෙල්ල විමලසිරි පෙන්නපු පඳුරට රිංගල ඉක්මනට පැන්ට් එක පාත් කරා පැන්ටියත් එක්කම. වාඩි වෙච්ච ගමන් චූ ගංගාවක් ගලාගෙන යන්න වුනා. විමලසිරි මේ දේවල් ඔක්කොම හොරාට බලාගෙන හිටපු නිසා ඉක්මනට චූ කරලා ඇවිල්ල බලාගෙන හිටියා වරුණි චූ කරන දිහා.
මිනිහගේ පයිය එක දකිද්දී නැගල නහුතෙටම. වරුණිගේ බෝල පුක පලු දෙක වාඩි වෙලා ඉන්න විදියට දැක්කම විමලසිරිට ඒ වෙලේම උස්සගෙන ඇවිල්ල හුකන්න හිතුනා. ඒත් මේක වෙලාව නෙමේ කියලා හිතල අමාරුවෙන් ඉවසගෙන හිටියා.
පස්සේ විනාඩි 3ක් විතර වරුණි චූ කරලා නැගිට්ටේ කලිසමත් උස්සන ගමන්. ඒ වෙලේ හිතට ලැජ්ජාවක් උනත් කරන්න දෙයක් නැති කමට ඔලුවත් පාත් කරගෙන එලියට ආවා. පස්සේ විමලසිරි එක්ක වචන දෙක තුනකට වැඩිය කතා කරේ නෑ එලියට එනකම්ම. විමලසිරි ඇවිල්ල වරුණිව බස්සල යද්දී 6ට කිට්ටු වෙලා තිබුනා. බයික් එකෙන් බැහැල මුකුත් කියාගන්න බැරුව වරුණි එහෙමම ගේ ඇතුලට දුවල ගියා. වරුණි යන දිහා බලාගෙන හිටපු විමලසිරිට හිතුනා වරුණි දැන් ඇඳලා ඉන්න පැන්ටිය ගන්න තිබුන නං කියලා..
- නැවත හමුවෙමු -
0 Comments